Belgische Bodem

hola a tod@s,

mijn allerlaatste blog...
het doet wat met me, want dat wilt zeggen dat het nu echt definitief voorbij is...

Ondertussen ben ik al een tijdje weer op Belgische Bodem. Twee vragen worden me vaak gesteld:
1) Hoe was het in Peru?
    --> een vraag die ik niet zo tof vind: hoe kan je nu 4,5 maand beschrijven in één zinnetje? Dus voor de mensen die me toch nog iets willen vragen over Peru: maak je vraag wat specifieker. Vraag bijvoorbeeld wat me het meeste zal bijblijven, wat ik het meeste heb gemist, wat we deden op een zondagmiddag, hoe het in het amazonewoud was,... Vraag me iets waar ik een concreet antwoord op kan geven, want geloof me: ik kan héél lang blijven vertellen!!

2) Ben je al terug gewoon aan België?
    --> Neen! Ondanks dat ik nu toch al wel over mijn jetlag heen hoor te zijn, ben ik zowat constant moe en heb ik precies nergens zin in.
Drie van de zes Belgische meisjes zijn nog steeds in Peru, zij doen stage voor pedagogie en doen hun volledige stage ginder, terwijl studenten psychologie slechts een deel van hun stage in het buitenland mogen doen en dus vroeger moesten vertrekken... Toch een beetje jaloers dat zij daar nog steeds zijn en wij niet meer :(
Onze laatste avond hebben zij een showke voor ons gebracht. GEWELDIG! Jammer genoeg heb ik hen belooft om het beeldmateriaal hiervan niet te publiceren, maar ik kan jullie verzekeren: het was de moeite waard, mijn oogjes werden er spontaan vochtig van!

Terug in België....
Ten eerste een héééél harde dankjewel aan de geweldige groep mensen die me stond op te wachten op Zaventem, het was super om jullie daar te zien staan en me weer even te laten weten wat schaamte nu ook weer was... Ik denk dat heel Zaventem gehoord had dat "Diva" terug thuis was, mercie he mannen :D
Vervolgens moet ik toegeven dat me enkele grappigheden zijn opgevallen. Het eerste waar ik heel hard (en heel snel) aan moest wennen was dat mensen rondom mij me gewoon kunnen verstaan wanneer ik Nederlands praat. Roddelen terwijl mensen erbij staan gaat nu dus niet meer, waar ik écht wel héél erg snel aan moest wennen!!
Vorige week zat op de trein van Leuven naar Antwerpen (ik had een afspraak met mijn thesisbegeleidster) en de vrouw die voor me zat begon te hoesten… Direct dacht ik: “aah nee, Tuberculose…. Oh nee wacht, we zijn terug in België, oef!”
Wat me nog is opgevallen is dat wanneer ik naar het toilet ben geweest, ik nu echt moet nadenken over wat ik met mijn stukje wcpapier moet doen, maar het dus eigenlijk gewoon in het toilet mag gooien…  Zoals Sanne Ceulemans al had gewaarschuwd ben ik nu dus helemaal gewoon van dat in het vuilbakje te moeten gooien... Na twee weken begint het terug wat gewoner aan te voelen, maar zo af en toe moet ik toch nog nadenken hoor!

Ik moet toegeven dat ik in Peru toch wel wat dingen heb gemist, hoewel sommige dingen daarvan me nu pas duidelijk zijn geworden. Natuurlijk heb ik familie en vrienden gemist, maar ook meer hedendaagse dingen blijken alleen hier in België te vinden te zijn:
- een goed lang warm bad nemen (ginder hadden we enkel douches, ook wel goed warm, maar toch is zo'n bad een extra luxe hoor!)
- frietjes met stoofvleessaus en een boulet of bitterballen (het eerste dat ik heb gegeten die vrijdag toen ik thuis was)
- speelpleinhumor
- Belgische chocolade (hoewel Sinterklaas toch al iets eerder het gemis had goedgemaakt)
- autorijden (ik had mezelf voorgenomen een maand lang niet zelf te rijden om eerst terug gewoon te worden aan de Belgische rijstijl, maar de allereerste dag dat ik terug was, zat ik al achter het stuur... Hoewel ik wel moet toegeven dat het toch weer eventjes wennen is en hoewel ik in Peru nooit zelf heb gereden, toch merk ik dat ik sommige van de Peruaanse rijgewoonten een beetje heb overgenomen...)
-fietsen (hoewel ik heeel graag met de auto rij, fiets ik ook wel graag, hoewel mijn voorkeur toch uitgaat voor een fietstochtje op een warme zomeravond)
-durven oversteken zonder bang te zijn aangereden te worden (want nee dat was niet zo vanzelfsprekend ginder!)
-mijn mp3 of gsm bovenhalen, gewoon op straat of op de bus (als je dat ginder zou doen, is de kans groot dat hij direct gestolen wordt...)
- knuffels (en geen pluche, maar levensechte, waaruit je de liefde voelt stralen)
Bedankt iedereen om me weer terug van deze zaken te laten genieten!!!

Nu... hier.... terug in België... zal ik natuurlijk ook wel wat zaken missen vanuit Peru:
- Mijn gringas (wat zoveel betekent als "blanken", de naam waarmee sommige Peruanen ons aanspraken) komen natuurlijk op de eerste plaats. Zes meisjes die er voor gezorgd hebben dat dit een echte levenservaring is geworden, om nooit meer te vergeten!
- Het team waarmee ik heb samengewerkt op PEBAL (Mi equipo!)
- Het Peruaanse eten (we hebben ginder vaak gezegd dat de Peruanen soms wat té trots waren op hun nationale gerechten, maar toch vond ik ze stiekem wel geweldig! Blij dat ik voor mijn verjaardag een receptenboekje had gekregen van de meisjes, zo kan ik toch nog af en toe een beetje Peru op de tafel toveren!)
- De Chifa (een soort Chinees, maar dan spotgoedkoop; ultralekker én in éénpersoonsverpakkingen. De geur die vanuit de Chifa kwam, was steeds weer overheerlijk en soms toch moeilijk te weerstaan)
- La música (al goed bestaat er zoiets als youtube en een mp3 speler!)
- Het uniek zijn (ginder heeft IEDEREEN donkerbruin of zwart haar en donkerbruine ogen, een blonde was dus wel redelijk opvallend, terwijl hier niemand hetzelfde is. Wanneer ik rond me kijk als ik op de bus zit, vallen de verschillende nationaliteiten, huidskleuren en haarkleuren me ENORM hard op... -hoewel dit uniek zijn ook niet áltijd leuk was-)
- De Spaanse taal (estoy muy feliz que puedo hablar en español ahorito, pero lo extraño ya -> ik ben superblij dat ik spaans kan praten nu, maar ik mis het al wel...)
- Het feit dat alles ginder zo goedkoop was (de bus voor 25 eurocent, een volledige menu voor 5 euro en nog lekker ook....)
- De zon!! (het werd er net zo'n goei weertje seg)
- Het feit dat de bussen zo vaak reden, ook al wist je niet de volledige route en was het openbaar vervoer niet altijd even betrouwbaar, het was toch handig dat de busjes zo dikwijls voorbij kwamen (terwijl mijn bus hier in Wommelgem op zondag bijvoorbeeld maar om het uur komt...)
- De zingende mensen op de bus, niet diegenen die kwamen vragen voor geld (hoewel sommigen wel goed waren), maar de mensen die meezongen met de muziek die in de bus speelde... ook al konden ze er meestal niets van, toch zorgde het steeds voor een glimlach op mijn gezicht :D
- De verkoop van eten op de bus: koekjes, kauwgom, zelfs ijsjes!!! Altijd praktisch voor een klein hongertje te stillen!
- ...

Wat ik niet zal missen aan Peru, maar toch wel leuke/grappige herinneringen aan overhoudt:
- het verschrikkelijke verkeer
- de veel te krappe zitplaatsen op de bussen (waardoor ik elke dag zere knieën had en schrik had voor wat er met mijn benen zou gebeuren moesten we een ongeval hebben... Opvallend veel mensen daar gezien met een geamputeerd been!)
- de alarmen van de auto's (die we met z'n zessen in koor kunnen nabootsen)
- de kakkerlakken
- het ijsmannetje (die op een soort didgeridoo blies - met een vréselijk geluid (zeker op zaterdag- en zondagochtend - graag had ik rotte tomaten of eieren naar deze man gegooid, maar jammer genoeg was er wel meer dan 1 mannetje)
- de drukte aan de kassa's in de supermarkt... nee dat is verkeerd verwoord, want ook al stond er maar 1 iemand voor je, toch stond je vaak een half uur te wachten...
- hierbij aansluitend: de duizenden zakjes waar de kassiersters je boodschappen in willen steken (eentje voor die ene paprika dat je bijhad, een ander voor een flesje cola, nog een ander voor je brood,... je had bijna meer zakjes dan boodschappen, bij wijze van spreken natuurlijk!)
- het geroep/gefluit op straat van voorbijrijdende/-wandelende mannen (hoewel het me soms wel een egoboost gaf, zelfs wanneer ik me een echte slons voelde en me bijna schaamde over de manier waarop ik over straat liep, floten mannen me nog na)
- de manier van gsmen: als mensen zelf praten houden ze hun gsm voor hun gezicht en roepen ze tegen hun gsm, best wel grappig, maar toch ook een beetje storend... ze verstaan dan de helft niet van wat de ander zegt en snappen maar niet dat je je gsm ook gewoon naast je oor kan houden....
- de aardbevingen (hoewel ik nog wel steeds aardbeving-gevoelens heb wanneer er een zware vrachtwagen door de straat rijdt)

Ach, ookal zal ik deze dingen niet zo hard missen, het maakte deel uit van de ervaring en het was een GEWELDIGE ervaring dat ik NOOOOIT meer zal vergeten! Merci aan al de mensen die ervoor gezorgd hebben dat ik dit kon doen, dat ik er zo'n leuke tijd heb beleeft en dat ik weer kon terugkomen in een geweldige familie en vriendengroep.

Ik zeg niet graag vaarwel, 

maar wel graag tot ziens!

Bedankt voor het volgen van mijn avonturen en hopelijk kan ik ooit nog eens zoiets meemaken :D
Laat ik deze blog afsluiten met een citaat van Battuta, een man die de wereld rondreisde:

'Travelling - it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.'

Once In A Lifetime

Hola a tod@s,

Ondertussen ben ik al enkele dagen weer op Belgische bodem, maar daarover zal nog een volgende blog volgen, omdat deze anders veel te lang zou worden... Want voordat ik jullie vertel hoe het nu met me gaat, hebben jullie nog een verhaal van me te goed over het Amazonewoud.
Allereerst kan ik jullie vertellen dat als je ooit de kans krijgt om naar het Amazonewoud te gaan, je deze kans in mijn ogen absoluut niet mag laten schieten! Zoals jullie weten is een groot deel van onze reis vroegtijdig stopgezet en hebben we dus heel wat mooie dingen niet gezien, maar heb maar geen medelijden met mij: ik mag nog eens naar Peru! Het laatste deel van ons reisje kon gelukkig nog wel doorgaan: het Amazonewoud (Want slechts gelegen op 104m boven zeeniveau)!

Van begin tot einde een echt avontuur, een ware belevenis. Het begon eigenlijk al vóórdat we aankwamen in Iquitos, een stadje op de rand van de Amazone. We moesten een tussenlanding maken in een ander stadje, genaamd Pucallpa. Hier begon heel het avontuur: we waren terecht gekomen in een onweer! Ons kleine vliegtuigje werd heen en weer geslingerd, opzij geblazen, door elkaar geschud, enzovoort! Er werd gegild, geroepen, adem ingehouden, hartjes gingen sneller slaan, nog meer gegild, camera's bovengehaald, handen vastgehouden, waarschijnlijk enkele schietgebedjes gedaan, gelachen en nog veel meer gegild!
Ikzelf had toch ook wel wat schrik, maar vreemd genoeg kon ik ook niet stoppen met lachen. Op een gegeven moment hing ons vliegtuigje zo scheef dat ik dacht dat onze vleugel een huis zou raken! Ik besloot ook mijn fototoestel boven te halen (omdat ik het toch wel een beetje grappig vond en je zoiets moeilijk kan navertellen, een beeld geeft zoveel meer weer dan een woord!) en terwijl ik begon te filmen schoot het idee me plots te binnen: wie weet wordt mijn filmpje wel zo het dramafilmpje dat getoond wordt op nieuwsuitzendingen.... Heel even flitste dat idee door mijn hoofd, zo hard ging het er aan toe in dat kleine vliegtuigje!!! Iedereen was opgelucht toen het vliegtuigje veilig aan grond stond en ik heb nog nóóít zo'n groot applaus gehoord voor de piloot! Meer dan de helft van de passagiers had het vliegtuigje verlaten, de rest zou nog verder vliegen richting Iquitos, met toch wel bibberende handjes. De rest van de vlucht ging er echter gemoedelijk aan toe en even later kwamen we veilig aan in Iquitos.

De Amazone vanuit de lucht

Van November tot Mei is het regenseizoen, wat wilt zeggen dat het er snikheet is met af en toe een stortbui. Vanaf de landing in Iquitos merkten we al dat het inderdaad SNIKheet was! Omdat we de grote hoeveelheid muggenbeten toch tot een minimum wilden beperken, zouden we alleen maar t-shirts met lange mouwen en lange broeken dragen. Voor mij is dat uiteindelijk niet gelukt: ik kwam terug met 37 muggenbeten op het ene been en 33 muggenbeten op het andere been (ja ik heb ze geteld), mama daarentegen had geen enkele beet... Goed bloed, zoals men zegt zeker?

Het is een vreemd gevoel: in het Amazonewoud zijn, op de Amazone varen... Het is zo iets onrealistisch, maar toch waren we daar! Allereerst moesten we een uur varen op de Amazone voordat we bij onze lodge zouden aankomen. Tijdens dit tochtje hebben we eerst nog een bezoekje gebracht aan Puerto FundoPedrito, een plek waar ze allerlei dieren die in de Amazone leven verzorgen en waar toeristen deze dieren dus van dichtbij kunnen bekijken.

Onderweg is nog even onze motor uitgevallen, maar we waren zo onder de indruk van de omgeving, dat ons dat weinig kon schelen. Na enkele minuutjes was de motor weer zo goed als nieuw en konden we dus verder. Aangekomen in onze lodge... ik moet eerlijk toegeven: ik had meer verwacht, zeker omdat het 'King Lodge' heette... Maar ach, je denkt dan maar: "twee nachtjes maar, twee nachtjes moeten we hier maar slapen"...

Helemaal back-to-basics dus!

Omdat héél het verhaal vertellen voor een te lange blog zou zorgen, vertel ik jullie enkel in grote lijnen wat we allemaal gedaan hebben in het Amazonewoud. Voor meer gedetailleerde verhalen, mag je me altijd persoonlijk aanspreken!! Ook ons mama zal je met plezier wat meer vertellen en ook achter foto's hoef je maar gewoon te vragen!
De eerste dag hebben we 's morgens een bezoek gebracht aan een soort opvangcentrum waar gewonde dieren of dieren-in-nood verzorgt worden en waar de dieren makkelijker eten kunnen vinden. Een soort opvangcentrum, maar toch konden de dieren er zelf voor kiezen om terug in de jungle te verdwijnen wanneer ze maar wilden... Omdat ze hier zo makkelijk eten vinden, komen ze vaak toch eventjes terug. Hier hebben we heel wat dieren gespot: zo onder andere aapjes (die helemaal niet mensenschuw waren en best wel ontdeugend), een luiaard, anaconda's en papegaaien...

Daarna gingen we een lokale stam bezoeken. Om daar te geraken moesten we eerst een kort boottochtje doen, maar zoals je al kan raden was ook dit boottochtje niet het meest normale. Voordat we vertrokken moest eerst het water uit ons al-fit-bootje geschept worden...

Het bezoek aan de lokale stam heeft me teleurgesteld. De mensen die zo gezegd in rieten hutjes woonden verdenk ik ervan ons te misleidden... Het kan heel goed zijn dat mensen vroeger inderdaad zo woonden zoals zij ons lieten zien, maar ik ben zo goed als zeker dat déze mensen niet meer zo wonen. Zij wonen nog wel in het Amazonewoud, in houten blokhuisjes, maar níét zoals ze ons lieten geloven! Ik ben er van overtuigd dat dit gewoon een toeristische attractie is geworden, wat ik zeker niet erg vind, maar dan zouden ze het niet mogen aanprijzen alsof die mensen daar écht zo leven!

Tot zover de toeristische attractie... En hieronder zoals ze nog écht wonen in het Amazonewoud...

Vervolgens zijn we gaan vissen... Klinkt nogal saai, maar dat was het absoluuuut niet! Ik denk dat onze gids en het jongetje dat onze boot moest besturen nog nooit zó hard gelachen hebben als toen wij gingen vissen. Uiteindelijk hebben we allebei enkele vissen gevangen: een sardine, een giftige vis waarvan ik de naam niet meer weet en.... allebei een piranha! Best wel mooie vissen (ze hebben van die glinsteringetjes) als je de tandjes niet van dichtbij bekijkt! Ik heb trouwens best wel wat grenzen verzet want elke vis die ik had gevangen, moest ik van onze gids zélf teruggooien. Die van ons mama heeft hij wel teruggegooid!

De volgende dag moesten we weer vroeg uit de veren: we zouden gaan vogelspotten. Niet echt mijn ding, dacht ik, maar al goed waren er toch nog enkele dingen die mijn verbazing konden opwekken. Zo hebben we enkele wilde aapjes, een kolibrie, wilde groene papegaaitjes, een blauwe vlinder (waarvan ik enkel een foto heb kunnen trekken toen zijn vleugels dichtwaren) en een tarantula gespot.

Tot slot hebben we nog een wandeling gemaakt in de dichte jungle. Zoals je je het Amazonewoud inbeeldt! Ons mama vond dit geweldig en leefde helemaal op!!! Het was dan ook een once-in-a-lifetime-experience!

Ons avontuur in het Amazonewoud zat er helaas al snel terug op, maar zoals gezegd bleef het een avontuur tot helemaal op het einde. Omdat we samen met een andere groep terug moesten varen naar Iquitos én omdat we niet direct een taxi hadden naar de luchthaven kwamen we dus te laat op het vliegveld aan. De man van Peruvian Airlines stond er nog, maar ging eigenlijk net vertrekken. Wij ernaartoe gelopen in de hoop dat we nog net op tijd zouden zijn. Volgens de man waren we eigenlijk te laat, maar wij zouden nog wel meekunnnen, onze koffer kon echter niet meer mee. Verder wou deze man ons niet helpen en is hij er dan maar gewoon vandoor gegaan... Zonder ons enige andere uitleg te geven hoe we onze koffer dan achteraf nog zouden kunnen krijgen of wat we konden doen... Een andere vrouw, van een andere maatschappij, kon ons ook niet helpen, zelf iemand bellen die ons wél kon helpen viel buiten haar mogelijkheden... Ik begon al bijna te panikeren en was vooral heel erg kwaad om de weinige hulp die mensen ons boden. We hebben dan maar snel beslist een tweede handbagagetas te kopen om zo een deel van ons gerief (al goed hadden we niet ál te veel bij) te kunnen overladen. Zo konden we toch nog mee, met twee zakken als handbagage, maar toch ook met een beetje een slecht humeur!
Uiteindelijk was alles toch nog goed gekomen, maar avontuurlijk kan je ons reisje dus wel noemen!

Ciao!

Wist je dat:
In Peru hebben ze hun eigen cola ontwikkelt: Incakola. Enkel te verkrijgen in Peru. Wat de smaak betreft... misschien moeten jullie dat zelf maar eens proeven (als je dat nog kan). En jawel, de kleur van het drankje is GEEL, niet het flesje, wel de drank zelf!!!

De Wet van Murphy

Hola daar ginder,

Deze blog had ik liever niet geschreven... maar ja zoals de Wet van Murphy het wilt: op het meest onverwachte moment moet je het onverwachte verwachten... Ofwel: if anything can go wrong, it will go wrong...
Ik ben geen pessimistische denker en dus ook geen voorstander van deze zogenaamde wet, maar om één of andere reden grijpen mensen terug naar deze "wet" wanneer er iets onverwachts misloopt, tegen alle goede plannen in...

Jullie denken nu vast: ZEG NU TOCH WAT ER IS MISGELOPEN!!!!
Wel om jullie allereerst gerust te stellen: alles is (terug) volledig in orde, jullie hebben geen enkele reden om jullie zorgen te maken!!  Om exact te weten wat er is misgelopen, zal je toch nog even moeten wachten, want zoals jullie weten: ik vertel graag vanaf het begin!

Zoals jullie weten is Linda (mijn mamaatje) hier zaterdag 30 november aangekomen. Het was een lange vlucht en we waren beide heel erg blij elkaar terug te zien, met het nodige vocht in onze ogen. Uit vorige blog weten jullie dat ik een 'bordje' had gemaakt om haar te staan opwachten... Wel dat heeft ze dus gewoon zelfs niet gezien, pas later heeft ze gelezen wat er op stond, maar ze vond het wel heel erg mooi!
Op de planning stond: Arequipa (2300m boven zeeniveau - Colca Canyon (waar we de vlucht van de Condors zouden zien - de grootste vogels ter wereld) - Puno (3800m boven zeeniveau - gelegen aan het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld) - Cusco (3400m boven zeeniveau - gelegen aan de Machu Picchu, de 'Verloren Incastad') - Lima (op zeeniveau) - Iquitos (104m boven zeeniveau - het amazonewoud).
Twee dagen in Lima geweest en dan alweer het vliegtuig op richting Arequipa (2300 meter boven zeeniveau). Arequipa wordt ook wel 'la ciudad blanca' of 'de witte stad' genoemd. Dit omdat heel wat gebouwen zijn gebouwd met witte stenen afkomstig van de reeks vulkanen die de stad omringen.
De eerste dag hebben we in de voormiddag een tour gedaan door de binnenstad. Op de plaza de Armas (het stadsplein zeg maar) stonden enkele tentjes, waar blijkbaar mensen al 18 dagen in hongerstaking waren voor ik-weet-niet-wat. Best wel aangrijpend: je moet weten dat het daar van 8u 's morgens al redelijk snikheet begon te worden, ik zou het echt niet kunnen en niet willen ook niet! Ook waren hier superveel duiven, leuk wel om de kinderen daar bezig mee te zien!
In de namiddag hebben we een tour gedaan op zo'n sightseeiing-bus. Dat is toch écht wel de toerist uithangen hoor, met je fototoestel in de aanslag!

De volgende dag werden we opgehaald door een bus om te vertrekken richting Colca Canyon, waar we één nacht zouden slapen om de volgende dag de vlucht van de condors (die opstijgen vanuit de canyon en omhoog vliegen in cirkels) te kunnen aanschouwen. Maar hier is het dus helemaal misgelopen... Onderweg naar de Colca Canyon werd het voor ons mama fataal: hoogteziekte...
Ze merkte al direct in Arequipa dat ze wat hoofdpijn had en wat moeilijker kon ademen, maar toen we met de bus richting Colca Canyon gingen, moesten we dus toch nog heel wat stijgen. Het hoogste punt van de route was gelegen op 4910m boven zeeniveau!! In het begin was er enkel de hoofdpijn en het ietsje moeilijker ademen, maar toen we dat hoogste punt bereikt hadden was het zo ver gekomen dat ze op het punt stond om flauw te vallen, zich misselijk voelde, hartkloppingen had, heel erg bleek zag en bijna niet meer kon ademen....
We hadden een supergoeie gids (Gaudi) die ons heel erg heeft geholpen: terwijl iedereen de bus had verlaten om foto's te trekken, bleef zij bij ons mama. Ze moest een aantal keer de geur van alcohol (zo uit een ontsmettingsbus) opsnuiven en daarna ademen door haar neus terwijl ze een watje onder haar neus vasthield met eveneens alcohol op. Daarna was het ietwat beter, maar nog steeds heel erg slecht. Na de lunch (die mama heeft doorgebracht op een bedje), hebben we dan toch maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan: ze was zo verzwakt dat ze bijna niet kon wandelen en ik haar dus heel de tijd moest ondersteunen en zo snel mogelijk weer ergens wou neerzetten, uit schrik dat ze zou flauwvallen.
In het ziekenhuis aangekomen... mja... een ziekenhuis kon je het niet echt noemen, toch niet naar onze standaarden: de 'emergencie' was een kamertje waar enkel een bedje stond, daarnaast een soort nachtkastje met wat spulletjes op (vb. een thermometer in een potje water.. je weet wel, zo'n thermometer waarmee je eerst moet schudden om het kwik los te krijgen...), een kastje met wat medicijnen in en 2 stoelen. Voor de rest lagen er op de grond nog wat bloedspatten van de vorige en hier en daar een al-dan-niet dood beest...
Maar bon, daar aangekomen kreeg ze zuurstof, werd haar bloeddruk gemeten (3 keer want het lukte precies niet goed) en kreeg ze nadien een injectie dat haar zou moeten helpen. Die injectie moest traag ingebracht worden, maar in plaats van dat met een katheter te doen, bleef die verpleegster daar gewoon 5 minuten heel traag op dat spuitje staan duwen...
Daarna moest ze wat rusten, dus hebben we de rest van de middag in dat ziekenhuis gezeten. Maar eigenlijk ging het maar niet beter met ons mama... Dus ik terug die dokter gaan roepen, heeft die nog wat staan niksen om dan te besluiten dat ze te weinig vocht had... Nu dus wel een katheter gestoken voor rehydratatie...
Ohja ondertussen wou die dokter ook graag nog mijn emailadres hebben en gezellig wat met mij staan kletsen over hoe geweldig Peru wel niet is, terwijl ons mama daar maar lag te lijden...
Na de katheter ging het een klein beetje beter en gingen we met Gaudi terug naar ons hotel. Ondertussen was het al redelijk laat en zijn we, na een soepje te eten, direct gaan slapen.
De volgende ochtend, we lagen beiden in ons bed en ik vroeg: "hoe gaat het?", "best wel goed", was het antwoord, "misschien ga ik zelfs wel mee naar de condors zien". Dan even 5 stappen gezet om naar het toilet te gaan en het was weer helemaal slecht: duizelig, gevoel van flauwvallen, misselijk, hartkloppingen,....alles.
Die vlucht van de condors hebben we dus maar gelaten voor wat het was en Gaudi heeft ervoor gezorgd dat er een andere dokter zou langskomen. Deze dokter, een vééééél betere, vroeg ons mama om even wat rond te wandelen om haar hartslag en zuurstofgehalte voor en na te kunnen bekijken. Het resultaat: vanaf dat ze 2 stappen zette schoot haar hartslag omhoog naar 130 en haar zuurstofgehalte daalde naar 64%. Duidelijk hoogteziekte dus en terug aan de zuurstoffles gehangen. Volgens deze dokter zouden we wel nog naar Cusco kunnen gaan, maar Puno (dat hoger ligt dan waar we waren) zouden we maar beter inwisselen voor nog wat extra daagjes Arequipa, om te wennen aan de hoogte.
Met dat nieuws was ik natuurlijk heel blij, ik vond het verschrikkelijk voor ons mama, maar Cusco missen zou ik ook verschrikkelijk vinden. Diezelfde dag zijn we met diezelfde dokter teruggereden naar Arequipa (oh ja er is ook maar één weg, dus we moesten terug 3 uur lang in de auto zitten en erger: terug langs dat hoogste punt). Heel de weg lang heeft ons mama aan de zuurstoffles gehangen en eigenlijk ging het verbazend goed, ze had niets last gehad. Wat eigenlijk logisch is want hoogteziekte komt door een gebrek aan zuurstof, maar als je heel de tijd extra zuurstof krijgt, gaat alles zijn normale gangetje. Ik had trouwens bijna geen last, wel af en toe wat hoofdpijn, maar niet ondraaglijk..., mijn arme mamaatje daarentegen....

Terug aangekomen in Arequipa ging het al veel beter, logisch ook na zo'n hele rit zuurstof te krijgen. Niet veel meer gedaan en vroeg gaan slapen. De volgende dag: weer hetzelfde. Alles goed tot ze uit bed kwam en 5 stappen zette: terug slechter (niet zo slecht als daarvoor, maar niet zo goed als zou moeten). Dan maar terug die dokter gebeld en besloten dat we maar zouden terugkeren naar Lima: als ze toch nog zo veel last had, leek het ons geen goed idee om nog naar Cusco te gaan, dat hoger ligt... Beiden met pijn in het hart hebben we deze beslissing genomen. We hadden onze reis anders voorgesteld, maar de gezondheid primeert natuurlijk. Wel heb ik nog enkele foto's getrokken onderweg van het wondermooie landschap, jammer genoeg dat we er niet echt hebben van kunnen genieten...

Terug in Lima... toch nog even verteren dat ik niet naar Cusco kon, maar ik heb me er al over gezet: ik heb besloten dat ik dan maar eens een keertje moet terugkomen en misschien met Gracia (mijn Peruaanse stagepartner) op rondreis te gaan naar al deze plekken die ik nu gemist heb... Het belangrijkste was dat mijn mamaatje weer helemaal ok was! En dat is nu ook zo: we hebben hier in Lima nog een paar toeristische dingetjes gedaan, genoten van het zonnetje (lees: Linda in de zon, Divina in de schaduw... Linda niet verbrand, Divina wel verbrand....) en ons mama laten kennismaken met de typische peruaanse lekkernijen (en soms iets minder lekkere dingen ook haha), de typische busritten en de typische reacties van peruanen wanneer we voorbij wandelen...

Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar Iquitos, het amazonewoud. Geen nood, dat is gelegen op slechts 104m boven zeeniveau! Hier zullen we wel nog kunnen van genieten, zo lang de muggen ons maar met rust laten haha! Hopelijk wordt het even cool als ik het me voorstel, maar waarschijnlijk nog wel veel cooler, hoewel dat wel wat paradoxaal is: het cooler verwachten dan ik me verwacht....Ach ja, jullie snappen het wel he!!

Gisteren drong het tot me door dat dit de laatste week is dat ik hier ben... Vreemd gevoel en hoewel ik superblij zal zijn iedereen terug te zien, toch had het nog wat langer mogen duren en wil ik eigenlijk nog geen afscheid nemen hier! Het was een geweldig avontuur en ik ben superblij dat ik deze kans heb gekregen!!!!
Dit is nog niet de laatste blog, want de avonturen uit het amazonewoud hebben jullie nog te goed, maar toch al bedankt aan iedereen die me deze voorbije maanden trouw gevolgd heeft en af en toe aan me gedacht heeft! Tot binnen heel erg snel en ik hoop stiekem toch dat ik enkelen van jullie al terugzie op de luchthaven: een welkomstcomité zou ik geweldig vinden ;)

Ciao!

Wist je dat:
mensen die hier tattoo's hebben mogen sowieso geen bloed geven hier. Dat omdat het bloed dat gedoneerd wordt geen hiv-tests ondergaat...

Say goodbye to the world you thought you lived in

Hola a tod@s,

De titel van deze blog 'Say googbye to the world you thought you lived in' komt uit een liedje van Mika (Any Other World) en is volledig van toepassing op de laatste stageweken die ik hier beleefd heb.
Na onze korte vakantie in Trujillo had ik nog maar twee weken stage te gaan. Hierdoor had ik dus ook niet veel patiënten meer, omdat ik de therapie met een deel al had afgesloten en sommigen kwamen gewoon niet meer opdagen, wat hier wel vaker gebeurt...
Wel hadden we nog de Kermesse (een soort kermis) in PEBAL, voor de mensen van de gemeenschap. Ze konden komen ballen gooien, vissen of ringen smijten en een hapje eten aan heel erg gunstige prijzen. De prijsjes die te winnen waren bij de spelletjes waren niet zoals de prijsjes die je bij ons zou verwachten: de mensen konden kleine speelgoedjes, autootjes, popjes,... winnen, maar ook schoenen, broeken en t-shirts. Ook was er een tombola met als hoofdprijs een tablet, en als tweede prijs een mand vol etenswaar (dat denk ik meer gegeerd was).

Omdat ik ook graag kennis wou maken met de anderen hun stageplaats en ik niet meer zo veel tijd over had, had ik besloten enkel naar de stageplaats van Helen te gaan. Zij werkt in Villa El Salvador in de Cuna, een soort kinderopvang/kleuterschooltje. Hier worden kinderen vanaf 2 of 3 jaar al heel erg vroeg "gestimuleerd" met letters, cijfers en enkele Engelse woordjes. Omdat ik heel graag met kleuters wou werken, was dit de stageplaats die ik eruit heb gekozen om te bezoeken. De andere stageplaatsen lijken wat meer op hetgeen ik ook doe: consultaties met patiënten en talleres (workshops) in scholen.

De vijfjarigen in de Cuna

Voor onze laatste week had Gracia, mijn collega-stagaire in PEBAL ons uitgenodigd voor een etentje in een buffetrestaurant met typische peruaanse gerechten en een live show met typische dansen vanuit de verschillende streken van Peru. Ik heb supergoed gegeten (de andere twee wat minder, zij zijn beiden vegetarisch en het is hier nogal veel met vlees...) en superhard genoten van de show! Ik bedacht me ook dat zoiets bij ons nooit echt succes zou hebben: welke typisch vlaamse gerechten kunnen wij in buffetvorm geven én welke typische dansen hebben wij waarmee je een hele show kan maken??? Haha zo zie je maar hoe cultuurrijk Peru is tegenover België...met enkel onze frieten en chocolade en pintjes.... haha! Bij sommige dansjes werden mensen uit het publiek gehaald om mee te komen dansen. Gracia was er van overtuigd dat ze ofwel Ewa ofwel mij zouden uitkiezen, maar uiteindelijk bleek zij toch diegene te zijn die gekozen werd, al goed want ik heb geen zuiders dansritme door mijn aders stromen hoor!!

Maandag op de middag was er een redelijk zware temblor geweest. We zaten net te luisteren naar een presentatie van Gracia toen plots de ramen heel hevig begonnen te trillen en het geluid van een veel te zwaar geladen vrachtwagen ons omringde. Hier rijden geen vrachtwagens, dus dat geluid is gewoon de aarde die verschuift!!! Echt heel vies! We zijn met z'n allen naar buiten gelopen en op de 'zona segura' (veilige zone) gaan staan. Het was redelijk snel voorbij en Adrian (één van de proffen) vond het best wel grappig. Ik heb toch de rest van de dag mijn handtas (waar mijn fluitje inzit) dicht bij me gehouden en steeds een plekje gekozen waar ik het dichtste bij de uitgang zat!!
Woensdag was de allerlaatste teamvergadering. De perfecte gelegenheid dus om een laatste keer mijn cakepops boven te halen. Het begint hier zomer te worden, dus de chocolade was al half gesmolten toen ik op de universiteit aankwam, maar iedereen vond het geweldig!

Gracias por todo (bedankt voor alles)

Dan was onze allerlaatste stagedag aangebroken... Er is geen enkele patiënt komen opdagen... Geen enkele... We hebben dan maar een fotoshoot gehouden, om ons toch nog leuk bezig te houden en enkele grappige herinneringen over te houden. Ewa en ik werkten tot 16u en Gracia, onze medestagaire, tot 15u, zij had die dag examen dus kon niet langer blijven. We hebben onze laatste stagedag dus met z'n tweetjes afgesloten.  Het voelde toch wel heel erg vreemd om de deur voor de allerlaatste keer dicht te trekken, drie keer op slot te draaien, de trap af te lopen en hier nooit meer terug te keren als psycholoog. Wel wil ik hier zeker nog gedag komen zeggen tegen iedereen voordat ik terug naar België vertrek. Het was met pijn in het hart en een vreemd gevoel van vochtigheid in mijn ogen dat ik de laatste keer op de bus stapte, weg uit San Juan de Miraflores... Een eerste afscheid.

Vrijdag zouden we een project bezoeken van een professor die hier normaal gezien ook belgische stagaires krijgt, maar er dit jaar geen had. Hij heeft een consultorium in Independencia, een wijk te vergelijken met San Juan de Miraflores en Villa El Salvador: het consultorium ligt in een medisch centrum onderaan de berg en hoe hoger je op de berg gaat, hoe erger de toestand van de huisjes waarin de mensen moeten overleven. De eerste keer dat ik zo'n berg ben opgeweest, al goed in het gezelschap van een dokter, want anders is dat echt wel veel te gevaarlijk, zeker voor gringa's (blanken). PEBAL, waar ik heb gewerkt ligt ook onderaan zo'n berg, maar dus nooit ben ik echt in de leefwereld van die mensen gestapt. Een hele koude douche! Leef zo een keer seg, dat is wel wat anders dan de wereld waarin ik dacht te wonen!

Vrijdagavond hadden we een afscheidsetentje met alle collega's waarmee we hebben samengewerkt: onze 3 proffen, de 3 stagaires en de 2 vrijwilligers. Het was een gezellig etentje en op het einde kregen Ewa en ik een afscheidscadeautje. Ze waren eerst van plan chocolaatjes te kopen voor ons, maar aangezien we in België veel betere chocolade gewoon zijn dan hetgeen ze hier hebben, hebben ze toch maar voor iets anders gekozen: alfagores... MMMM!!!! Ik beloof jullie dat ik in België ook eens alfagores zal maken, hoewel dat wel niet vaak zal gebeuren, want één van de belangrijkste ingrediënten (mangar blanco) bestaat niet bij ons... Ook hadden de collega's een kaartje gemaakt met daarin kleine afscheidstekstjes. Ik was van plan dat pas te lezen als ik thuis was, maar was toch te nieuwsgierig en ben dus toch beginnen lezen. Allemaal superlieve tekstjes van superlieve mensen. Het laatste tekstje was van Gracia en direct bij de eerste zin schoten de tranen in mijn ogen: ik wil niet dat je weggaat! Een tweede afscheid.

Om deze blog te eindigen heb ik ook nog goed nieuws: vandaag mocht ik eindelijk mijn mamaatje gaan ophalen aan de luchthaven. Hoewel ik hier inderdaad naar uitkeek met gemengde gevoelens (1. jeej mama komt, 2. alles loopt ten einde) was ik toch heel erg blij haar eindelijk terug te zien en een dikke knuffel te kunnen geven. We hebben niet zo veel gedaan vandaag en morgen zullen we het ook nog wel rustig aan doen. 

Maandagochtend vertrekken we op onze trip doorheen Peru en zullen we ongetwijfeld wondermooie dingen zien. Ik zal jullie waarschijnlijk dus pas schrijven wanneer dit alles er opzit. Ik zal het daarna ongetwijfeld heel erg moeilijk hebben om afscheid te moeten nemen van iedereen hier, de chicas belgas die achterblijven, de huisbazin, ramontje,... maar ook van heel het land! Weer een afscheid.

Ciao!

Wist je dat:
hier in Peru hebben ze geen 1 of 2 centjes, de kleinste munt is dus een 5cent muntstuk. Wel hebben ze hier producten die bijvoorbeeld 3,99 sol kosten. Wanner je dus moet betalen aan de kassa, wordt je rekening altijd afgerond. Dit kan zowel in je voordeel zijn (vb. 3,04 --> 3,00) of in je nadeel (vb. 3,94 --> 4,00).