Belgische Bodem

hola a tod@s,

mijn allerlaatste blog...
het doet wat met me, want dat wilt zeggen dat het nu echt definitief voorbij is...

Ondertussen ben ik al een tijdje weer op Belgische Bodem. Twee vragen worden me vaak gesteld:
1) Hoe was het in Peru?
    --> een vraag die ik niet zo tof vind: hoe kan je nu 4,5 maand beschrijven in één zinnetje? Dus voor de mensen die me toch nog iets willen vragen over Peru: maak je vraag wat specifieker. Vraag bijvoorbeeld wat me het meeste zal bijblijven, wat ik het meeste heb gemist, wat we deden op een zondagmiddag, hoe het in het amazonewoud was,... Vraag me iets waar ik een concreet antwoord op kan geven, want geloof me: ik kan héél lang blijven vertellen!!

2) Ben je al terug gewoon aan België?
    --> Neen! Ondanks dat ik nu toch al wel over mijn jetlag heen hoor te zijn, ben ik zowat constant moe en heb ik precies nergens zin in.
Drie van de zes Belgische meisjes zijn nog steeds in Peru, zij doen stage voor pedagogie en doen hun volledige stage ginder, terwijl studenten psychologie slechts een deel van hun stage in het buitenland mogen doen en dus vroeger moesten vertrekken... Toch een beetje jaloers dat zij daar nog steeds zijn en wij niet meer :(
Onze laatste avond hebben zij een showke voor ons gebracht. GEWELDIG! Jammer genoeg heb ik hen belooft om het beeldmateriaal hiervan niet te publiceren, maar ik kan jullie verzekeren: het was de moeite waard, mijn oogjes werden er spontaan vochtig van!

Terug in België....
Ten eerste een héééél harde dankjewel aan de geweldige groep mensen die me stond op te wachten op Zaventem, het was super om jullie daar te zien staan en me weer even te laten weten wat schaamte nu ook weer was... Ik denk dat heel Zaventem gehoord had dat "Diva" terug thuis was, mercie he mannen :D
Vervolgens moet ik toegeven dat me enkele grappigheden zijn opgevallen. Het eerste waar ik heel hard (en heel snel) aan moest wennen was dat mensen rondom mij me gewoon kunnen verstaan wanneer ik Nederlands praat. Roddelen terwijl mensen erbij staan gaat nu dus niet meer, waar ik écht wel héél erg snel aan moest wennen!!
Vorige week zat op de trein van Leuven naar Antwerpen (ik had een afspraak met mijn thesisbegeleidster) en de vrouw die voor me zat begon te hoesten… Direct dacht ik: “aah nee, Tuberculose…. Oh nee wacht, we zijn terug in België, oef!”
Wat me nog is opgevallen is dat wanneer ik naar het toilet ben geweest, ik nu echt moet nadenken over wat ik met mijn stukje wcpapier moet doen, maar het dus eigenlijk gewoon in het toilet mag gooien…  Zoals Sanne Ceulemans al had gewaarschuwd ben ik nu dus helemaal gewoon van dat in het vuilbakje te moeten gooien... Na twee weken begint het terug wat gewoner aan te voelen, maar zo af en toe moet ik toch nog nadenken hoor!

Ik moet toegeven dat ik in Peru toch wel wat dingen heb gemist, hoewel sommige dingen daarvan me nu pas duidelijk zijn geworden. Natuurlijk heb ik familie en vrienden gemist, maar ook meer hedendaagse dingen blijken alleen hier in België te vinden te zijn:
- een goed lang warm bad nemen (ginder hadden we enkel douches, ook wel goed warm, maar toch is zo'n bad een extra luxe hoor!)
- frietjes met stoofvleessaus en een boulet of bitterballen (het eerste dat ik heb gegeten die vrijdag toen ik thuis was)
- speelpleinhumor
- Belgische chocolade (hoewel Sinterklaas toch al iets eerder het gemis had goedgemaakt)
- autorijden (ik had mezelf voorgenomen een maand lang niet zelf te rijden om eerst terug gewoon te worden aan de Belgische rijstijl, maar de allereerste dag dat ik terug was, zat ik al achter het stuur... Hoewel ik wel moet toegeven dat het toch weer eventjes wennen is en hoewel ik in Peru nooit zelf heb gereden, toch merk ik dat ik sommige van de Peruaanse rijgewoonten een beetje heb overgenomen...)
-fietsen (hoewel ik heeel graag met de auto rij, fiets ik ook wel graag, hoewel mijn voorkeur toch uitgaat voor een fietstochtje op een warme zomeravond)
-durven oversteken zonder bang te zijn aangereden te worden (want nee dat was niet zo vanzelfsprekend ginder!)
-mijn mp3 of gsm bovenhalen, gewoon op straat of op de bus (als je dat ginder zou doen, is de kans groot dat hij direct gestolen wordt...)
- knuffels (en geen pluche, maar levensechte, waaruit je de liefde voelt stralen)
Bedankt iedereen om me weer terug van deze zaken te laten genieten!!!

Nu... hier.... terug in België... zal ik natuurlijk ook wel wat zaken missen vanuit Peru:
- Mijn gringas (wat zoveel betekent als "blanken", de naam waarmee sommige Peruanen ons aanspraken) komen natuurlijk op de eerste plaats. Zes meisjes die er voor gezorgd hebben dat dit een echte levenservaring is geworden, om nooit meer te vergeten!
- Het team waarmee ik heb samengewerkt op PEBAL (Mi equipo!)
- Het Peruaanse eten (we hebben ginder vaak gezegd dat de Peruanen soms wat té trots waren op hun nationale gerechten, maar toch vond ik ze stiekem wel geweldig! Blij dat ik voor mijn verjaardag een receptenboekje had gekregen van de meisjes, zo kan ik toch nog af en toe een beetje Peru op de tafel toveren!)
- De Chifa (een soort Chinees, maar dan spotgoedkoop; ultralekker én in éénpersoonsverpakkingen. De geur die vanuit de Chifa kwam, was steeds weer overheerlijk en soms toch moeilijk te weerstaan)
- La música (al goed bestaat er zoiets als youtube en een mp3 speler!)
- Het uniek zijn (ginder heeft IEDEREEN donkerbruin of zwart haar en donkerbruine ogen, een blonde was dus wel redelijk opvallend, terwijl hier niemand hetzelfde is. Wanneer ik rond me kijk als ik op de bus zit, vallen de verschillende nationaliteiten, huidskleuren en haarkleuren me ENORM hard op... -hoewel dit uniek zijn ook niet áltijd leuk was-)
- De Spaanse taal (estoy muy feliz que puedo hablar en español ahorito, pero lo extraño ya -> ik ben superblij dat ik spaans kan praten nu, maar ik mis het al wel...)
- Het feit dat alles ginder zo goedkoop was (de bus voor 25 eurocent, een volledige menu voor 5 euro en nog lekker ook....)
- De zon!! (het werd er net zo'n goei weertje seg)
- Het feit dat de bussen zo vaak reden, ook al wist je niet de volledige route en was het openbaar vervoer niet altijd even betrouwbaar, het was toch handig dat de busjes zo dikwijls voorbij kwamen (terwijl mijn bus hier in Wommelgem op zondag bijvoorbeeld maar om het uur komt...)
- De zingende mensen op de bus, niet diegenen die kwamen vragen voor geld (hoewel sommigen wel goed waren), maar de mensen die meezongen met de muziek die in de bus speelde... ook al konden ze er meestal niets van, toch zorgde het steeds voor een glimlach op mijn gezicht :D
- De verkoop van eten op de bus: koekjes, kauwgom, zelfs ijsjes!!! Altijd praktisch voor een klein hongertje te stillen!
- ...

Wat ik niet zal missen aan Peru, maar toch wel leuke/grappige herinneringen aan overhoudt:
- het verschrikkelijke verkeer
- de veel te krappe zitplaatsen op de bussen (waardoor ik elke dag zere knieën had en schrik had voor wat er met mijn benen zou gebeuren moesten we een ongeval hebben... Opvallend veel mensen daar gezien met een geamputeerd been!)
- de alarmen van de auto's (die we met z'n zessen in koor kunnen nabootsen)
- de kakkerlakken
- het ijsmannetje (die op een soort didgeridoo blies - met een vréselijk geluid (zeker op zaterdag- en zondagochtend - graag had ik rotte tomaten of eieren naar deze man gegooid, maar jammer genoeg was er wel meer dan 1 mannetje)
- de drukte aan de kassa's in de supermarkt... nee dat is verkeerd verwoord, want ook al stond er maar 1 iemand voor je, toch stond je vaak een half uur te wachten...
- hierbij aansluitend: de duizenden zakjes waar de kassiersters je boodschappen in willen steken (eentje voor die ene paprika dat je bijhad, een ander voor een flesje cola, nog een ander voor je brood,... je had bijna meer zakjes dan boodschappen, bij wijze van spreken natuurlijk!)
- het geroep/gefluit op straat van voorbijrijdende/-wandelende mannen (hoewel het me soms wel een egoboost gaf, zelfs wanneer ik me een echte slons voelde en me bijna schaamde over de manier waarop ik over straat liep, floten mannen me nog na)
- de manier van gsmen: als mensen zelf praten houden ze hun gsm voor hun gezicht en roepen ze tegen hun gsm, best wel grappig, maar toch ook een beetje storend... ze verstaan dan de helft niet van wat de ander zegt en snappen maar niet dat je je gsm ook gewoon naast je oor kan houden....
- de aardbevingen (hoewel ik nog wel steeds aardbeving-gevoelens heb wanneer er een zware vrachtwagen door de straat rijdt)

Ach, ookal zal ik deze dingen niet zo hard missen, het maakte deel uit van de ervaring en het was een GEWELDIGE ervaring dat ik NOOOOIT meer zal vergeten! Merci aan al de mensen die ervoor gezorgd hebben dat ik dit kon doen, dat ik er zo'n leuke tijd heb beleeft en dat ik weer kon terugkomen in een geweldige familie en vriendengroep.

Ik zeg niet graag vaarwel, 

maar wel graag tot ziens!

Bedankt voor het volgen van mijn avonturen en hopelijk kan ik ooit nog eens zoiets meemaken :D
Laat ik deze blog afsluiten met een citaat van Battuta, een man die de wereld rondreisde:

'Travelling - it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.'