Say goodbye to the world you thought you lived in

Hola a tod@s,

De titel van deze blog 'Say googbye to the world you thought you lived in' komt uit een liedje van Mika (Any Other World) en is volledig van toepassing op de laatste stageweken die ik hier beleefd heb.
Na onze korte vakantie in Trujillo had ik nog maar twee weken stage te gaan. Hierdoor had ik dus ook niet veel patiënten meer, omdat ik de therapie met een deel al had afgesloten en sommigen kwamen gewoon niet meer opdagen, wat hier wel vaker gebeurt...
Wel hadden we nog de Kermesse (een soort kermis) in PEBAL, voor de mensen van de gemeenschap. Ze konden komen ballen gooien, vissen of ringen smijten en een hapje eten aan heel erg gunstige prijzen. De prijsjes die te winnen waren bij de spelletjes waren niet zoals de prijsjes die je bij ons zou verwachten: de mensen konden kleine speelgoedjes, autootjes, popjes,... winnen, maar ook schoenen, broeken en t-shirts. Ook was er een tombola met als hoofdprijs een tablet, en als tweede prijs een mand vol etenswaar (dat denk ik meer gegeerd was).

Omdat ik ook graag kennis wou maken met de anderen hun stageplaats en ik niet meer zo veel tijd over had, had ik besloten enkel naar de stageplaats van Helen te gaan. Zij werkt in Villa El Salvador in de Cuna, een soort kinderopvang/kleuterschooltje. Hier worden kinderen vanaf 2 of 3 jaar al heel erg vroeg "gestimuleerd" met letters, cijfers en enkele Engelse woordjes. Omdat ik heel graag met kleuters wou werken, was dit de stageplaats die ik eruit heb gekozen om te bezoeken. De andere stageplaatsen lijken wat meer op hetgeen ik ook doe: consultaties met patiënten en talleres (workshops) in scholen.

De vijfjarigen in de Cuna

Voor onze laatste week had Gracia, mijn collega-stagaire in PEBAL ons uitgenodigd voor een etentje in een buffetrestaurant met typische peruaanse gerechten en een live show met typische dansen vanuit de verschillende streken van Peru. Ik heb supergoed gegeten (de andere twee wat minder, zij zijn beiden vegetarisch en het is hier nogal veel met vlees...) en superhard genoten van de show! Ik bedacht me ook dat zoiets bij ons nooit echt succes zou hebben: welke typisch vlaamse gerechten kunnen wij in buffetvorm geven én welke typische dansen hebben wij waarmee je een hele show kan maken??? Haha zo zie je maar hoe cultuurrijk Peru is tegenover België...met enkel onze frieten en chocolade en pintjes.... haha! Bij sommige dansjes werden mensen uit het publiek gehaald om mee te komen dansen. Gracia was er van overtuigd dat ze ofwel Ewa ofwel mij zouden uitkiezen, maar uiteindelijk bleek zij toch diegene te zijn die gekozen werd, al goed want ik heb geen zuiders dansritme door mijn aders stromen hoor!!

Maandag op de middag was er een redelijk zware temblor geweest. We zaten net te luisteren naar een presentatie van Gracia toen plots de ramen heel hevig begonnen te trillen en het geluid van een veel te zwaar geladen vrachtwagen ons omringde. Hier rijden geen vrachtwagens, dus dat geluid is gewoon de aarde die verschuift!!! Echt heel vies! We zijn met z'n allen naar buiten gelopen en op de 'zona segura' (veilige zone) gaan staan. Het was redelijk snel voorbij en Adrian (één van de proffen) vond het best wel grappig. Ik heb toch de rest van de dag mijn handtas (waar mijn fluitje inzit) dicht bij me gehouden en steeds een plekje gekozen waar ik het dichtste bij de uitgang zat!!
Woensdag was de allerlaatste teamvergadering. De perfecte gelegenheid dus om een laatste keer mijn cakepops boven te halen. Het begint hier zomer te worden, dus de chocolade was al half gesmolten toen ik op de universiteit aankwam, maar iedereen vond het geweldig!

Gracias por todo (bedankt voor alles)

Dan was onze allerlaatste stagedag aangebroken... Er is geen enkele patiënt komen opdagen... Geen enkele... We hebben dan maar een fotoshoot gehouden, om ons toch nog leuk bezig te houden en enkele grappige herinneringen over te houden. Ewa en ik werkten tot 16u en Gracia, onze medestagaire, tot 15u, zij had die dag examen dus kon niet langer blijven. We hebben onze laatste stagedag dus met z'n tweetjes afgesloten.  Het voelde toch wel heel erg vreemd om de deur voor de allerlaatste keer dicht te trekken, drie keer op slot te draaien, de trap af te lopen en hier nooit meer terug te keren als psycholoog. Wel wil ik hier zeker nog gedag komen zeggen tegen iedereen voordat ik terug naar België vertrek. Het was met pijn in het hart en een vreemd gevoel van vochtigheid in mijn ogen dat ik de laatste keer op de bus stapte, weg uit San Juan de Miraflores... Een eerste afscheid.

Vrijdag zouden we een project bezoeken van een professor die hier normaal gezien ook belgische stagaires krijgt, maar er dit jaar geen had. Hij heeft een consultorium in Independencia, een wijk te vergelijken met San Juan de Miraflores en Villa El Salvador: het consultorium ligt in een medisch centrum onderaan de berg en hoe hoger je op de berg gaat, hoe erger de toestand van de huisjes waarin de mensen moeten overleven. De eerste keer dat ik zo'n berg ben opgeweest, al goed in het gezelschap van een dokter, want anders is dat echt wel veel te gevaarlijk, zeker voor gringa's (blanken). PEBAL, waar ik heb gewerkt ligt ook onderaan zo'n berg, maar dus nooit ben ik echt in de leefwereld van die mensen gestapt. Een hele koude douche! Leef zo een keer seg, dat is wel wat anders dan de wereld waarin ik dacht te wonen!

Vrijdagavond hadden we een afscheidsetentje met alle collega's waarmee we hebben samengewerkt: onze 3 proffen, de 3 stagaires en de 2 vrijwilligers. Het was een gezellig etentje en op het einde kregen Ewa en ik een afscheidscadeautje. Ze waren eerst van plan chocolaatjes te kopen voor ons, maar aangezien we in België veel betere chocolade gewoon zijn dan hetgeen ze hier hebben, hebben ze toch maar voor iets anders gekozen: alfagores... MMMM!!!! Ik beloof jullie dat ik in België ook eens alfagores zal maken, hoewel dat wel niet vaak zal gebeuren, want één van de belangrijkste ingrediënten (mangar blanco) bestaat niet bij ons... Ook hadden de collega's een kaartje gemaakt met daarin kleine afscheidstekstjes. Ik was van plan dat pas te lezen als ik thuis was, maar was toch te nieuwsgierig en ben dus toch beginnen lezen. Allemaal superlieve tekstjes van superlieve mensen. Het laatste tekstje was van Gracia en direct bij de eerste zin schoten de tranen in mijn ogen: ik wil niet dat je weggaat! Een tweede afscheid.

Om deze blog te eindigen heb ik ook nog goed nieuws: vandaag mocht ik eindelijk mijn mamaatje gaan ophalen aan de luchthaven. Hoewel ik hier inderdaad naar uitkeek met gemengde gevoelens (1. jeej mama komt, 2. alles loopt ten einde) was ik toch heel erg blij haar eindelijk terug te zien en een dikke knuffel te kunnen geven. We hebben niet zo veel gedaan vandaag en morgen zullen we het ook nog wel rustig aan doen. 

Maandagochtend vertrekken we op onze trip doorheen Peru en zullen we ongetwijfeld wondermooie dingen zien. Ik zal jullie waarschijnlijk dus pas schrijven wanneer dit alles er opzit. Ik zal het daarna ongetwijfeld heel erg moeilijk hebben om afscheid te moeten nemen van iedereen hier, de chicas belgas die achterblijven, de huisbazin, ramontje,... maar ook van heel het land! Weer een afscheid.

Ciao!

Wist je dat:
hier in Peru hebben ze geen 1 of 2 centjes, de kleinste munt is dus een 5cent muntstuk. Wel hebben ze hier producten die bijvoorbeeld 3,99 sol kosten. Wanner je dus moet betalen aan de kassa, wordt je rekening altijd afgerond. Dit kan zowel in je voordeel zijn (vb. 3,04 --> 3,00) of in je nadeel (vb. 3,94 --> 4,00).

Barbies giganticas

Hola amig@s,

die @ doen ze hier als het zowel voor mannelijk als vrouwelijk is, dus amigos en amigas tegelijk ;). Voila nu hebben jullie weer wat bijgeleerd se hehe.

Afgelopen week had ik een weekje vakantie. Ik dacht eindelijk eens rustig te kunnen genieten en een beetje rond te reizen, maar allereerst moest ik natuurlijk ook een beetje aan mijn thesis werken, want ja dat ding is er ook nog altijd... Niet zo makkelijk trouwens om er van hieruit echt voluit aan te werken, maar ik was niet alleen. Ook Ann-Sofie moest voor school werken, statistiek, dus zaten we met z'n twee te puffen en te klagen! Uit miserie zijn we zelfs een keertje in de starbucks gaan studeren (omdat de concentratie hier in huis ver te zoeken was, gingen we het dus maar ginder zoeken...)

Uiteindelijk toch nog enkele dagen heel erg hard gewerkt en dus hoge nood aan wat echte vakantie! Jammer genoeg verliep dat niet zo vlot als ik had gehoopt. We waren van plan om  wat te reizen en zo nog wat meer van Peru te kunnen genieten. Op de planning stonden de Islas Ballestas en Trujillo. Jammer genoeg zag het er al redelijk snel naar uit dat deze plannen volledig in het water zouden vallen. Ik had namelijk mijn paspoort niet meer (wat redelijk essentieel is om rond te reizen aangezien je je moet identificeren vooraleer je de reisbus op mag) omdat de ULima (mijn universiteit hier) mijn visum moest laten verlengen en blijkbaar werkt de bureaucratie hier even langzaam als in België... Volgens de vrouw waar ik mijn paspoort bij moest ophalen, zou dit pas terugkomen ten vroegste op donderdagnamiddag. Het zag er dus naar uit dat ik niet zou kunnen reizen...
Wel had ik nog een kopie van mijn paspoort bij (eigenlijk heb ik mijn echt paspoort altijd op mijn kamer liggen zodat als ze mijn handtas ofzo zouden stelen, ze enkel die kopie hebben en ik niet perse een heel nieuw paspoort zou moeten aanvragen bij het consulaat) en heb ik dus een mailtje gestuurd naar de busorganisatie of ik eventueel dit mocht gebruiken als identiteitsbewijs. Dat mocht blijkbaar niet, maar wel mijn gewone pas vanuit België. Een verlossend mailtje dus en direct hebben we de bus geboekt richting Trujillo (achteraf beseften we dat we misschien eerst een verblijfplaats hadden moeten zoeken, maar dat was de volgende dag ook in orde gekomen, dus geen probleem). We konden dan toch nog een beetje op vakantie gaan: 3 dagen naar Huanchaco dicht bij Trujillo.

Na zo'n 9u durende busreis (jawel jawel 9 verschrikkelijke uren!) kwamen we aan in Trujillo, een stad die ons DIRECT véél gevaarlijker leek dan Lima, terwijl ze voor Lima toch al heel wat waarschuwen! Aangezien we dan ook nog eens alletwee (Ann-Sofie en ik) blond zijn en onze reisrugzakken ophadden, vielen we nog meer op... opletten geblazen dus! Nog even op de bus naar Huanchaco en dan aangekomen in ons 10-sol-hostal. Jaja, hier moesten we slecht 10 sol (2,66 euro) per nacht per persoon betalen. We waren dus direct verkocht toen we dit zagen op internet, maar eens aangekomen werd het wel duidelijk waarom het een 10-sol-hostal was... Ach al bij al viel het nog wel mee, we hebben geen kakkerlakken in onze kamer aangetroffen en moesten er maar 2 nachtjes slapen, dus veel meer konden we niet verwachten van ons 10-sol-hostalletje!
De eerste dag was het bewolkt en niet warmer dan in Lima, wat ons al direct serieus tegensloeg natuurlijk, want we kwamen speciaal hiernaartoe voor zon, strand, surfen en cocktails! We hebben dus niet erg veel gedaan die eerste dag, enkel wat rondgehangen in Trujillo en gaan shoppen.

 De volgende dag scheen de zon wel behoorlijk en konden we toch onze rokjes aandoen, al goed :D. We wilden alletwee graag surfen en om 12u 's middags zou de surfleraar langskomen. We hadden ondertussen al gehoord van anderen dat hij ons 50 sol (13 euro) zou aanrekenen terwijl er wat verderop ook surfscholen waren voor maar 30 sol (8 euro). Toen die man dus eindelijk aankwam besloten we dit eventjes te vermelden, waarop die surfleraar helemaal doordraaide: "nee 30 sol? Nee dat kan niet, dat bestaat niet...." Tot opeens : "Ja ok, 30 sol is goed." Vreemde ommedraai dus plotseling, maar goed voor ons. Zo gezegd, zo gedaan: een half uurtje 'theorie' op het strand (waarbij we nogal een bezienswaardigheid bleken te zijn) en anderhalf uur in het water en jawel jawel we hebben allebei meerdere keren rechtgestaan op onze surfboard! Oke ja, ook wel een paar keer die plank megahard tegen mijn hoofd gekregen en half verzopen onder de golven, maar toch, we hebben kunnen rechtstaan, als echte surfchicks! Toch wel vermoeiender dan ik dacht: je armen helemaal slap van het 'peddelen', je borstkast helemaal pijnlijk, je hoofd uiteindelijk ook door die plank... jaja na dat anderhalf uur was ik toch wel goed uitgeput hoor!

Terug in ons 10-sol-hostalletje wilden we maar al te graag een douche nemen, jammer genoeg was er maar één douche en deze had dan nog eens het kleinste waterstraaltje ooit! Verder hing er een bakje waarop de temperatuur van het water stond, dat in megasnelheid aftelde... Het was dus een race tegen de klok om mijn haar gewassen te krijgen! 's Avonds zijn we nog wat op het strand gaan zitten om te genieten van de mooie zonsondergang. Terwijl wij daar rustig zaten, kwamen er af en toe groepjes meisjes op ons af, al giechelend vragen of we met hen op de foto wilden (blijkbaar zijn blondines hier een zeldzaamheid!). Dus wij toch wel een stuk of 3 à 4 keer mee met de locals op de foto, wat zullen we pronken in die peruaanse fotoboeken!

Om de avond af te sluiten zijn we nog wat cocktails gaan drinken en hebben we genoten van wat life muziek (uiteraard niet zoals bij ons, maar wel met panfluiten en vooral salsa en andere spaanse ritmes).

De volgende dag (ineens ook onze laatste dag) wilden we toch iets cultureels doen, waarom waren we anders naar Trujillo gegaan? Dus besloten we om de Zonnetempel en de Tempel van de Maan te bezoeken. Ook hier hadden we het gevoel dat wij een grotere toeristische attractie waren dan de tempels: iedereen staarde ons aan en nam (niet zo'n stiekeme) foto's van ons. Uiteindelijk legde onze gids ons uit dat vooral kinderen ons een hele verschijning vonden: we waren als 'barbies giganticas' en de kinderen wezen dan ook volop naar ons, praatten over ons en kwamen giechelend voorbij... We waren dus levende barbies voor hen!
Ik vond de tempels best wel eens leuk om te zien, ook al ben ik al een groot deel van de uitleg van de gids vergeten, toch vind ik het wel cool om er eens bij stil te staan dat mensen duizenden jaren geleden al zo'n dingen konden opbouwen en dan probeer ik me in te beelden hoe die mensen geleefd moeten hebben. De Tempel van de Maan was een plek waar mensen geofferd werden aan de goden in de hoop dat het zou stoppen met regenen, deze mensen werden op brutale manier gedood en vaak in stukken gehakt om hen dan te offeren, nu snap ik dus waar het woord 'slacht-offers' van komt.... En wij stonden dan op de plaats waar dit allemaal gebeurd zou zijn geweest, toch wel een vreemde gedachte en hoe hard je ook probeert, je kan het je niet inbeelden!

Daarna zat ons reisje er zo goed als op en hebben we nog enkele uurtjes rondgezworven in Huanchaco, daarna de bus genomen naar Trujillo, om daar dan op een helemaal verkeerde plaats af te stappen en een taxi te moeten nemen naar de terminal van de bus (terwijl ze ons net nog hadden gezegd hoe gevaarlijk dat wel niet is, wij dus met toch wat schrik). Uiteindelijk goed aangekomen in de terminal (zie je wel Ann-Sofie dat je niet zó snel moet panikeren?!) en weer 9 uur op de bus gezeten richting Lima. Na deze helse busrit thuisgekomen en direct in ons bed gekropen om toch nog wat te slapen.

Zo dat was onze korte vakantie. Nu is de stageweek weeral bezig en ik kan het echt bijna niet geloven: nog maar 2 weekjes te werken en dan zit de stage er al op!! Heel erg vreemd om tegen mijn patiënten te moeten vertellen dat we er binnen 2 weken niet meer zullen zijn. Ik ga voor mijn patiënten die elke week terugkomen een vriendschapsbandje maken, zodat ze toch weten dat ze er niet alleen voorstaan en dat, hoewel ik weg ben, ik toch nog steeds een beetje bij hen ben en toch in hen geloof!

Ciao!

Wist je dat:
Voor elk gebouw dat zichzelf iets of wat belangrijk acht staat een politieagent. Zo vind je dus politieagenten voor de banken, voor grote winkelketens, maar ook bijvoorbeeld voor de starbucks of voor sommige restaurants! Niet dat dit me een veiliger gevoel geeft wanneer ik daar langs kom ofzo: de politie hier in Peru is vaak corrupter dan de gemiddelde mens die je op straat tegenkomt! Enkel jezelf kan je hier vertrouwen!!

El zoologico

Hola Bélgica,

Zoals beloofd: een blog over de zoo. Je denkt: de zoo, dat is overal zowat hetzelfde; een giraf een zebra, een leeuw,.... En ja die dieren vind je hier inderdaad ook, maar toch is de zoo hier niet echt hetzelfde als bij ons. Allereerst zitten de dieren hier vaak in veel kleinere kooien, wat echt wel een beetje zielig is! Vooral de vogels zaten er vaak maar triestig bij, zonder plaats om eens hun vleugels goed uit te strekken. De panters zaten in wel een redelijk kot qua grootte, maar toch was het een beetje zielig: ze hadden 1 boom staan en een verhoogje, dat was eigenlijk alles... Voor de rest was hun terrein 'afgesloten' met een plasje vuil water (en dan de raam natuurlijk) en waren de muren groen geschilderd, waarschijnlijk om hen een 'buitengevoel' te geven... Dit kwam echt wel bij veel dieren voor dat we het stuk domein waar ze inzaten toch wel wat zielig vonden.

Dit is een condor (de grootste vogel ter wereld), maar gevangen in een kot waar hij niet eens een meter zou kunnen vliegen...

Dit is een oncilla ofwel een tijgerkat, inderdaad niet veel groter dan een kat. Super schattig!

panter

panters, op het enige stukje niveau van hun terrein, de muren groen geschilderd...

Jaguar die heel de tijd hetzelfde padje afwandelde omdat er niets te beleven viel in zijn hok...

Ook om een andere reden verschilt de zoo hier van de zoo zoals wij ze kennen in België, een veel toffere reden, namelijk het grote aantal dieren die ik eigenlijk nog nooit gezien had, van sommigen heb ik zelfs geen idee wat hun namen allemaal waren, maar het was wel fascinerend te zien! Ook lama's, vicuña's en alpaca's (heel erg bekend hier in Peru) waren hier in grote getalen te spotten, dit zijn blijkbaar verre verwanten van de kamelen en dromedarissen.. Soms waren ze van wel heel erg dichtbij te zien, dat wij een beetje schrik hadden dat ze zouden spuwen, maar de locals hadden daar blijkbaar niet zoveel schrik voor.

lama's

Vicuña (uitgesproken als vicunja)

Alpaca

soort aap (geen idee wat de exacte naam is)

Ik denk dat dit een luiaard is, maar weet het niet heel zeker, zat nogal verstopt in een hoekje van een kastje...

geen idee, maar wel vreemde kleuren voor een vogel, vond ik!

Tapir

wederom geen idee (ik dacht een miereneter, maar als ik dat google komt er toch een heel ander dier tevoorschijn) geen idee dus!

Voor de rest leek het soms meer op een braakliggend terrein dan op een zoo: er was een heel stuk waar totaal niets te beleven viel en waar het leek alsof de plaatselijke afvalstortplaats was gelegen...
En tot slot hadden ze natuurlijk ook een aantal dieren die wij ook gewoon kennen vanuit de zoo van bij ons.

sommige dieren hadden dan weer wel een fatsoenlijk kot (al goed!)

Deze papegaai ziet er best nog wel OK uit, maar er waren er toch ook die er helemaal depressief uitzagen!

We dachten al: oei dat is wel een beetje jammer dat ze hier namaak dieren moeten zetten om de echten te vervangen....

geen ijsvlaktes voor de pinguïns en ze moesten hun kot zelfs delen met deze eenzaat.

gelukkig bleek dat er toch nog een echte giraf was en niet enkel een beeld! Jammer genoeg kon hij wel niet zo goed bij de blaadjes...

Zo dat was ons uitstapje naar de zoo, best wel eens leuk om gedaan te hebben en toch wel weer niet 'gewoon' even naar de zoo...

Wist je dat:

Op elke hoek van de straat vind je hier eetkraampjes waar je kauwgom, koekjes, drankjes, sigaretten, snoep,... kan kopen. Als je dus écht honger hebt, moet je nooit ver gaan (niet moeilijk dus dat Peru één van de landen is met het hoogste aantal mensen met een verhoogd BMI).