die @ doen ze hier als het zowel voor mannelijk als vrouwelijk is, dus amigos en amigas tegelijk ;). Voila nu hebben jullie weer wat bijgeleerd se hehe.
Afgelopen week had ik een weekje vakantie. Ik dacht eindelijk eens rustig te kunnen genieten en een beetje rond te reizen, maar allereerst moest ik natuurlijk ook een beetje aan mijn thesis werken, want ja dat ding is er ook nog altijd... Niet zo makkelijk trouwens om er van hieruit echt voluit aan te werken, maar ik was niet alleen. Ook Ann-Sofie moest voor school werken, statistiek, dus zaten we met z'n twee te puffen en te klagen! Uit miserie zijn we zelfs een keertje in de starbucks gaan studeren (omdat de concentratie hier in huis ver te zoeken was, gingen we het dus maar ginder zoeken...)
Uiteindelijk toch nog enkele dagen heel erg hard gewerkt en dus hoge nood aan wat echte vakantie! Jammer genoeg verliep dat niet zo vlot als ik had gehoopt. We waren van plan om wat te reizen en zo nog wat meer van Peru te kunnen genieten. Op de planning stonden de Islas Ballestas en Trujillo. Jammer genoeg zag het er al redelijk snel naar uit dat deze plannen volledig in het water zouden vallen. Ik had namelijk mijn paspoort niet meer (wat redelijk essentieel is om rond te reizen aangezien je je moet identificeren vooraleer je de reisbus op mag) omdat de ULima (mijn universiteit hier) mijn visum moest laten verlengen en blijkbaar werkt de bureaucratie hier even langzaam als in België... Volgens de vrouw waar ik mijn paspoort bij moest ophalen, zou dit pas terugkomen ten vroegste op donderdagnamiddag. Het zag er dus naar uit dat ik niet zou kunnen reizen...
Wel had ik nog een kopie van mijn paspoort bij (eigenlijk heb ik mijn echt paspoort altijd op mijn kamer liggen zodat als ze mijn handtas ofzo zouden stelen, ze enkel die kopie hebben en ik niet perse een heel nieuw paspoort zou moeten aanvragen bij het consulaat) en heb ik dus een mailtje gestuurd naar de busorganisatie of ik eventueel dit mocht gebruiken als identiteitsbewijs. Dat mocht blijkbaar niet, maar wel mijn gewone pas vanuit België. Een verlossend mailtje dus en direct hebben we de bus geboekt richting Trujillo (achteraf beseften we dat we misschien eerst een verblijfplaats hadden moeten zoeken, maar dat was de volgende dag ook in orde gekomen, dus geen probleem). We konden dan toch nog een beetje op vakantie gaan: 3 dagen naar Huanchaco dicht bij Trujillo.
Na zo'n 9u durende busreis (jawel jawel 9 verschrikkelijke uren!) kwamen we aan in Trujillo, een stad die ons DIRECT véél gevaarlijker leek dan Lima, terwijl ze voor Lima toch al heel wat waarschuwen! Aangezien we dan ook nog eens alletwee (Ann-Sofie en ik) blond zijn en onze reisrugzakken ophadden, vielen we nog meer op... opletten geblazen dus! Nog even op de bus naar Huanchaco en dan aangekomen in ons 10-sol-hostal. Jaja, hier moesten we slecht 10 sol (2,66 euro) per nacht per persoon betalen. We waren dus direct verkocht toen we dit zagen op internet, maar eens aangekomen werd het wel duidelijk waarom het een 10-sol-hostal was... Ach al bij al viel het nog wel mee, we hebben geen kakkerlakken in onze kamer aangetroffen en moesten er maar 2 nachtjes slapen, dus veel meer konden we niet verwachten van ons 10-sol-hostalletje!
De eerste dag was het bewolkt en niet warmer dan in Lima, wat ons al direct serieus tegensloeg natuurlijk, want we kwamen speciaal hiernaartoe voor zon, strand, surfen en cocktails! We hebben dus niet erg veel gedaan die eerste dag, enkel wat rondgehangen in Trujillo en gaan shoppen.
De volgende dag scheen de zon wel behoorlijk en konden we toch onze rokjes aandoen, al goed :D. We wilden alletwee graag surfen en om 12u 's middags zou de surfleraar langskomen. We hadden ondertussen al gehoord van anderen dat hij ons 50 sol (13 euro) zou aanrekenen terwijl er wat verderop ook surfscholen waren voor maar 30 sol (8 euro). Toen die man dus eindelijk aankwam besloten we dit eventjes te vermelden, waarop die surfleraar helemaal doordraaide: "nee 30 sol? Nee dat kan niet, dat bestaat niet...." Tot opeens : "Ja ok, 30 sol is goed." Vreemde ommedraai dus plotseling, maar goed voor ons. Zo gezegd, zo gedaan: een half uurtje 'theorie' op het strand (waarbij we nogal een bezienswaardigheid bleken te zijn) en anderhalf uur in het water en jawel jawel we hebben allebei meerdere keren rechtgestaan op onze surfboard! Oke ja, ook wel een paar keer die plank megahard tegen mijn hoofd gekregen en half verzopen onder de golven, maar toch, we hebben kunnen rechtstaan, als echte surfchicks! Toch wel vermoeiender dan ik dacht: je armen helemaal slap van het 'peddelen', je borstkast helemaal pijnlijk, je hoofd uiteindelijk ook door die plank... jaja na dat anderhalf uur was ik toch wel goed uitgeput hoor!
Terug in ons 10-sol-hostalletje wilden we maar al te graag een douche nemen, jammer genoeg was er maar één douche en deze had dan nog eens het kleinste waterstraaltje ooit! Verder hing er een bakje waarop de temperatuur van het water stond, dat in megasnelheid aftelde... Het was dus een race tegen de klok om mijn haar gewassen te krijgen! 's Avonds zijn we nog wat op het strand gaan zitten om te genieten van de mooie zonsondergang. Terwijl wij daar rustig zaten, kwamen er af en toe groepjes meisjes op ons af, al giechelend vragen of we met hen op de foto wilden (blijkbaar zijn blondines hier een zeldzaamheid!). Dus wij toch wel een stuk of 3 à 4 keer mee met de locals op de foto, wat zullen we pronken in die peruaanse fotoboeken!
Om de avond af te sluiten zijn we nog wat cocktails gaan drinken en hebben we genoten van wat life muziek (uiteraard niet zoals bij ons, maar wel met panfluiten en vooral salsa en andere spaanse ritmes).
De volgende dag (ineens ook onze laatste dag) wilden we toch iets cultureels doen, waarom waren we anders naar Trujillo gegaan? Dus besloten we om de Zonnetempel en de Tempel van de Maan te bezoeken. Ook hier hadden we het gevoel dat wij een grotere toeristische attractie waren dan de tempels: iedereen staarde ons aan en nam (niet zo'n stiekeme) foto's van ons. Uiteindelijk legde onze gids ons uit dat vooral kinderen ons een hele verschijning vonden: we waren als 'barbies giganticas' en de kinderen wezen dan ook volop naar ons, praatten over ons en kwamen giechelend voorbij... We waren dus levende barbies voor hen!
Ik vond de tempels best wel eens leuk om te zien, ook al ben ik al een groot deel van de uitleg van de gids vergeten, toch vind ik het wel cool om er eens bij stil te staan dat mensen duizenden jaren geleden al zo'n dingen konden opbouwen en dan probeer ik me in te beelden hoe die mensen geleefd moeten hebben. De Tempel van de Maan was een plek waar mensen geofferd werden aan de goden in de hoop dat het zou stoppen met regenen, deze mensen werden op brutale manier gedood en vaak in stukken gehakt om hen dan te offeren, nu snap ik dus waar het woord 'slacht-offers' van komt.... En wij stonden dan op de plaats waar dit allemaal gebeurd zou zijn geweest, toch wel een vreemde gedachte en hoe hard je ook probeert, je kan het je niet inbeelden!
Daarna zat ons reisje er zo goed als op en hebben we nog enkele uurtjes rondgezworven in Huanchaco, daarna de bus genomen naar Trujillo, om daar dan op een helemaal verkeerde plaats af te stappen en een taxi te moeten nemen naar de terminal van de bus (terwijl ze ons net nog hadden gezegd hoe gevaarlijk dat wel niet is, wij dus met toch wat schrik). Uiteindelijk goed aangekomen in de terminal (zie je wel Ann-Sofie dat je niet zó snel moet panikeren?!) en weer 9 uur op de bus gezeten richting Lima. Na deze helse busrit thuisgekomen en direct in ons bed gekropen om toch nog wat te slapen.
Zo dat was onze korte vakantie. Nu is de stageweek weeral bezig en ik kan het echt bijna niet geloven: nog maar 2 weekjes te werken en dan zit de stage er al op!! Heel erg vreemd om tegen mijn patiënten te moeten vertellen dat we er binnen 2 weken niet meer zullen zijn. Ik ga voor mijn patiënten die elke week terugkomen een vriendschapsbandje maken, zodat ze toch weten dat ze er niet alleen voorstaan en dat, hoewel ik weg ben, ik toch nog steeds een beetje bij hen ben en toch in hen geloof!
Ciao!
Wist je dat:
Voor elk gebouw dat zichzelf iets of wat belangrijk acht staat een politieagent. Zo vind je dus politieagenten voor de banken, voor grote winkelketens, maar ook bijvoorbeeld voor de starbucks of voor sommige restaurants! Niet dat dit me een veiliger gevoel geeft wanneer ik daar langs kom ofzo: de politie hier in Peru is vaak corrupter dan de gemiddelde mens die je op straat tegenkomt! Enkel jezelf kan je hier vertrouwen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten