Hola Bélgica!
Hoe gaat het daar? Ik krijg zo weinig opmerkingen van jullie :( Onderaan elke blog kan je steeds een reactie plaatsen! ;)
Tijd om jullie eens wat meer te vertellen over mijn stage: wat doe ik, hoe doe ik het en waarom?
Wel: ik werk dus in PEBAL, een centrum waar mensen voor allerlei dingen terecht kunnen: er werken dokters, tandartsen, vroedvrouwen, er is een juridisch consultorium, er is een kleuterschooltje, er is een avondschool voor adolescenten en volwassenen en dan natuurlijk ook nog ons psychologisch consultorium.
PEBAL is gelegen in San Juan de Miraflores, op de rand van Pamplona Alta, een armere wijk gelegen op een berg, waar de huizen geen ramen of geen daken hebben.
De mensen die dus langskomen in PEBAL zijn de mensen die 'boven op den berg' wonen en het vaak minder goed gesteld hebben dan mensen die wonen waar ik woon. Deze mensen zijn dan ook altijd heel erg opgelucht als je hen zegt dat een consultatie bij ons gratis is.
In één van mijn eerste blogs heb ik geschreven dat er bitter weinig mensen kwamen en dat we vaak heel de dag gewoon zaten te niksen, wel daar is nu wel verandering in gekomen. Ik ga jullie nu iets vertellen dat eigenlijk geheim moest blijven, maar aangezien jullie toch geen spaans kunnen, of mijn stagebegeleiders nooit zullen zien, denk ik dat ik het jullie wel kan toevertrouwen. Gracia, de peruaanse stagaire, heeft een heel bekende papa die radioprogamma's en een televisieprogramma heeft. Hij is dokter en op zijn facebook heeft hij een bericht gepost waarin stond dat zijn dochter als psychologe in PEBAL werkt en mensen gratis op consultatie kunnen komen. Enkele duizenden mensen hebben dit gelezen en enkele honderden hebben dit ook nog eens gedeeld (zonder dat we hier toestemming voor hadden van onze stagebegeleiders of de unief, dus mondje toe he), sindsdien hebben we dus een overstroom aan patiënten!
Maar wat doe ik nu eigenlijk? Wel wanneer er iemand voor de eerste keer komt, doen we een soort van intakegesprek: ik stel mezelf voor, zeg dat ik uit België kom en dat mijn spaans nog zeker niet perfect is (hoewel het al wel superhard verbeterd is hoor!) en dat wanneer ze wat trager praten ik normaal gezien het merendeel wel begrijp. Soms moet ik zelf eens zoeken naar woorden en daarvoor hebben we dan een woordenboekje engels-spaans, spaans-engels. Daarna vullen we de gegevens van de persoon in en gaan we verder met het motief van de consultatie. Je merkt dan dat mensen bijna altijd eerst eens diep zuchten vooraleer ze van start gaan. Er is een hele verscheidenheid aan motieven: zo zijn er een aantal ouders (moeders vooral) die met hun kinderen komen voor gedragsproblemen, kinderen die gepest worden, kinderen die in hun bed plassen, kinderen die schrik hebben om te praten in de klas of kinderen die aangerand werden door familieleden. Verder komen er ook heel wat volwassenen (ook weeral voornamelijk vrouwen) die relatieproblemen hebben, die gescheiden zijn maar nog steeds in hetzelfde huis wonen, die depressief zijn, die niet weten hoe ze met hun kinderen moeten omgaan, die heel erg gestresseerd zijn en constant hoofdpijn hebben zonder medische redenen of die het zo zwaar hebben dat ze liever uit het leven willen stappen.
In de eerste sessie zien we dat we de mensen vooral goed begrijpen: we laten hen hun verhaal doen, hun emoties de vrije gang gaan en we vragen soms dingen om wat meer duidelijkheid te verkrijgen. Ook vragen we tegen het einde van de sessie hoe zij denken dat wij hen kunnen helpen, om op deze manier te weten te komen wat hun prioriteit is om aan te werken en hoe zij die verandering zien: hoe concreter het doel, hoe beter we te werk kunnen gaan. Daarna maken we een afspraak voor een volgende sessie.
Als er kinderen bijzijn, zien we meestal eerst de mama, om te weten te komen waarvoor ze naar ons komen en vervolgens zien we het kind. Naargelang de leeftijd praten we er even mee of spelen we een spelletje, waar we dan onder het spelen toch enkele vraagjes kunnen stellen.
De volgende sessies hangen heel erg van de problematiek af: bij sommigen wordt er enkel gepraat, bij anderen worden er tips gegeven over de opvoeding en bij kinderen worden er vaak kleine testjes gedaan en vervolgens wat gespeeld, voor kinderen is het belangrijk dat ook zij graag naar therapie blijven komen.
Verder hebben we ook nog talleres (een soort van workshops) in de lagere school en in het middelbaar. Binnenkort zullen we ook enkele talleres hebben in PEBAL zelf voor de avondschool. In de lagere school gingen de talleres over respect, emoties en tot slot gedachten en gevoelens. Dit was echt wel mijn ding: in een klasje van ongeveer 30 leerlingen van rond de 8 jaar "binnenvallen" en met hen kleine spelletjes doen over deze 3 thema's. Je moet weten dat iedereen (maar dan ook echt íédereen) hier in peru zwart of donkerbruin haar en bruine ogen heeft. Ik met mijn blond haar en Ewa met haar groene ogen vallen dus redelijk hard op en zijn een hele verschijning voor deze kinderen. De eerste keer was het een beetje een chaos en kwamen we buiten met barstende hoofdpijn. Voor de volgende sessie had ik dus besloten enkele regels op te stellen: luisteren als iemand anders praat, op je stoel blijven zitten en je hand opsteken als je iets wilt zeggen (deze regels bleken niet zo vanzelfsprekend te zijn trouwens, de leerkracht vroeg achteraf of we niet wilden zeggen dat deze regels ook gelden als het les was...) en als ze zich niet aan de regels hielden, moest er in het midden van de cirkel gedanst worden.
Vanaf de 2e sessie kwamen kinderen al naar ons toegerend om ons een knuffel te geven toen we de deur nog maar open deden, wat een verwelkoming he!
De talleres in het middelbaar gaan over eetstoornissen, depressie bij jongeren en angststoornissen en dit zijn eigenlijk gewoon powerpointpresentaties die we moeten geven aan 12-jarigen ongeveer. Veel saaier dus en ook wel een stukje moeilijker omdat je woorden moet gebruiken die je niet vaak gebruikt en dus eigenlijk van je blaadje moet aflezen, wat het ook voor de leerlingen veel saaier maakt...
Binnenkort ook nog de talleres in PEBAL zelf, waar ik nog geen enkel idee over heb hoe dat zal verlopen... Afwachten dus maar!
Dan volg ik ook nog een vak op de universiteit dat Internado heet en dus eigenlijk stagebegeleiding is. Hiervoor moest ik vorige week samen met Ewa een presentatie geven, jawel helemaal in het spaans! Volgende week moet ik een casus voorstellen van op stage, ook helemaal in het spaans... Geen probleem als ik dat allemaal goed heb kunnen voorbereiden, hopelijk stellen ze dus niet al te veel vragen op het moment zelf!
Tot slot wil ik jullie nog vertellen dat het hier de 'maand van de aardbevingen' is. Mijn allereerste aardbeving was overdag: ik zat op mijn kamer, klaar om te vertrekken naar de unief, toen plots mijn ramen heel erg begonnen te kletteren! Ik heb van ons papa een fluitje meegekregen omdat ik had gelezen in de blog van enkele meisjes van vorig jaar dat zij een noodpakket moesten hebben met daarin een fluitje, een pillamp en een flesje water. Ik heb dus direct mijn fluitje gezocht en sindsdien heb ik dat altijd bij, ook al vinden de anderen dat hier heel erg grappig!
Aardbevingen overdag vind ik al heel eng, maar 's nachts is dat toch nog wel wat enger: je ligt dan rustig te slapen en plots word je wakker van een hels lawaai: alsof het heel hard aan het donderen is, of er een zwaar geladen vrachtwagen door de straat rijdt. Geen van de twee is hier een mogelijkheid, dan beginnen ook nog eens de ramen en de deuren van de kasten heel erg te kletteren, dus weet je dat het een 'temblor' is. De eerste keer dat dit 's nachts gebeurde ben ik bang onder mijn dekens gekropen. Toen ik besefte dat dat niet de meest ideale oplossing is, was de temblor al voorbij. Vorige nacht was er een iets hevigere temblor en ik heb geen twee keer nagedacht, maar zo snel mogelijk uit mijn bed gesprongen, mijn kamer uitgelopen naar het dakterras met mijn jas en mijn handtas (waar mijn fluitje inzit!)!!! Maar ik was wel de enige die in haar pyjama op het dakterras stond!
Ciao!
Wist je dat:
meisjes hier broeken dragen zónder broekzakken? Heel vreemd zicht! Ook leggings zijn hier heel populair om te dragen als broek! Toch wel wat cultuurverschil he :p
