Uit de hoogte

Hola Bélgica,

Hier ben ik weer en heel wat te vertellen. Dinsdag 8 oktober was het hier in Peru een feestdag, om hiervan ten volle te kunnen genieten hebben de 5 chicas ook maandag verlof gevraagd zodat we op lang weekend konden gaan, enkel Ewa is als brave stagaire toch gaan werken maandag en is dus niet meegeweest op weekend.
We hadden besloten om naar Huaraz (uitgesproken als Waras) te trekken. We hadden hierover gehoord dat het eigenlijk het beste was om daar zo snel mogelijk naartoe te gaan, want dat het vanaf eind september er veel slechter weer zou worden. We waren er nog nooit aan toegekomen en omdat het 8 uur reizen is, moest dit toch tijdens een lang weekend gebeuren. Uiteindelijk is het er dan toch nog van gekomen...
We hadden enkel onze busreis op voorhand vastgelegd (met de duurste bus, want alle anderen staan bekend als crash-bussen en dat blijkt niet uit de lucht gegrepen te zijn want maandag werd Ann-Sofie plots gebeld om te vragen of ze nog leefde: er was blijkbaar een bus van Lima - Huaraz gecrashed en 19 inzittenden waren overleden..., goed dus dat we toch maar de duurste bus hadden gekozen!) al de rest zouden we ter plekke wel vastleggen.
Huaraz is een stadje in de Cordillera Blanca (ofwel de witte bergen, omdat er sneeuw ligt) op zo'n 3050m hoogte. Er was ons gewaarschuwd voor Soroche (ofwel Hoogteziekte) en toen we na een lange rit 's morgens om 6u aankwamen voelden we ons toch allemaal wat slapjes, maarja kwam dit door de hoogte of door het weinige en slechte slapen op de bus? Uiteindelijk bleek enkel Ann-Sofie echt last te hebben van de hoogteziekte en heeft zij jammer genoeg niet zo veel aan het weekend gehad, behalve heel veel hoofdpijn, misselijkheid en pijn bij elke ademhaling.
Aangekomen bij onze hostal (Churup) bleek dat de eigenaars onze reservatie verkeerd hadden geïnterpreteerd en we daar dus niet zouden kunnen slapen. Al goed dat ze ook nog een tweede hostal hadden (Churup II) waar we dan 2 supermooie kamers kregen in plaats van een plekje in het dormitorium (we kregen wel de prijs van het dormitorium: 28 sol per nacht, ongeveer 7 euro).
De eerste dag besloten we - op aanraden van onze huisgenoten in casa marfil - naar ruïnes te gaan: de ruïnes van Chavín de Huántar. Het zou een busrit worden van 3 uur en niet zomaar een busrit! Stel je voor: een cammionnetje met 3 rijen zeteltjes achteraan die zigzaggend door de bergen zoeft, op een hoogte van 3000m en steeds hoger en hoger! Onderweg zijn we eventjes gestopt bij een meertje, om even een luchtje te scheppen voordat we aan het echte harde stuk begonnen: er was wel een weg, maar de weg was er ook vaak even tussenuit geglipt waardoor je onverharde stukken had of stukken weg met megaputten in waardoor het busje nog meer zigzaggend moest rijden om de diepste putten toch te kunnen vermijden. Mijn maag was toch niet zo tevreden!

Al goed hadden we wel vaak een adembenemend uitzicht!

Ook de allereerste lama gespot (het arme beestje was wel met de voorpoten vastgebonden zodat het niet zou gaan lopen...)

Na die helse tocht waren de ruïnes van Chavín toch een beetje een teleurstelling, ik vond het nog meevallen omdat ik zo'n dingen best wel interessant vind, maar de andere meisjes vonden het wat een verspilde dag...

De dag erop wisten we niet zo goed wat te doen, dus hebben we wat rondgewandeld in het stadje zelf en op zoek gegaan naar een reisbureautje dat ons kon helpen met iets te vinden voor onze laatste dag alweer. In de namiddag zijn we dan naar de plaatselijke sauna geweest. Zoals alles hier in Peru, moet je je er iets totaal anders bij voorstellen: dit waren grotten waar de temperatuur verschilde van 38° tot 58°, wij hebben een gulden middenweg genomen en gekozen voor de grot waar het 47° was (maar wel heel erg stonk, jammer genoeg).

De laatste dag moesten we vroeg opstaan: om 6u zouden ze ons komen ophalen om naar 3 laguna's te gaan. Dit wou ik heel graag doen, omdat wanneer je Huaraz intikt op google, je dan supermooie foto's krijgt van een helderblauwe laguna en dit moest ik toch wel in het echt gezien hebben! Het enige probleem: de eerste laguna ligt op zo'n 3850m hoogte en het uiteindelijke doel (laguna 69) ligt op zo'n 4400m en super veel verder om te wandelen! Het begin, dat nog redelijk vlak was, maar toch lichtjes stijgend, was al niet al te simpel om te wandelen, maar dit was niets vergeleken met het stuk dat nog zou komen. Het was een helse tocht en meermaals dachten we (Esra en ik) dat we het niet zouden halen, waarom we er aan begonnen waren en toch ook dat we niet mochten opgeven. En dat hebben we niet gedaan!!! Na een tocht van 4 uur wandelen (waarvan 2 uur bergop!!), heel vaak stoppen om naar adem te happen en elkaar bemoedigende woorden toe te spreken, hebben we het gehaald.Het bleek dan ook echt wel de moeite waard te zijn; een prachtig blauwe laguna, helemaal verlaten, omringd door besneeuwde bergtoppen : WAAUW!!!

Laguna Llanganuco vanuit de bus. 

Als een sprookje, nee?

Onderweg naar Laguna 69

Bijna...

Yes, we made it!

Laguna 69

De terugweg was minder zwaar dan de heenweg, maar onze benen waren ondertussen zo uitgeput dat ze zo hard trilden dat we bijna niet meer verder konden. We waren dan ook blij dat we uiteindelijk op de bus zijn geraakt!!
Het was een zware dag en als ik had geweten hoe ver en hoe hard het zou zijn, denk ik niet dat ik het had gedaan, blij dus dat ik dat niet op voorhand wist, want zo'n mooie plek kom je niet vaak tegen en ik vind dat die plek het verdient dat je er zoveel moeite voor moet doen!!!

Ciao!

Wist je dat:

De manier waarop je schoenen eruit zien blijkt hier nogal belangrijk te zijn; net daarom vind je hier om de paar straten schoenenpoetsers (net zoals je ziet in van die oude films). Het grappigste is dat ik vaak politieagenten in dienst zie die hun schoenen laten poetsen :D